De momento deixamos unha pequena mostra de bonecas e anxos de pasta de papel.
lunes, 21 de diciembre de 2009
BONECAS E ANXOS
De momento deixamos unha pequena mostra de bonecas e anxos de pasta de papel.
martes, 8 de diciembre de 2009
Música de regalo
O control de verbos ha saído moi pero que moi ben e síntome moi pero que moi orgullosa de todos.
Como sei que vos gusta Queen e concretamente esta canción, deixovos unha das versións máis divertidas que atopei.
Espero que a disfrutedes.
Un abrazo.
martes, 17 de noviembre de 2009
PROFE ¡LO FLIPAS! ¡ ESTAMOS TODOS!
Nada máis achegarme á porta da aula, escoitei un barullo inusual que trascendía as paredes e saía pola porta.
A primeira hora tiveran Inglés e iso implica un pouco de movemento de máis polos pasillos, pero aínda así, a sensación de que había moita xente metida na aula foi a máis inmediata.
O primeiro que fixen foi preguntar dende a porta incluso antes de dar os bos días e a resposta non se fixo esperar.
A voz inconfundible de Iván resoou por encima das demais- ¡LO FLIPAS PROFE! ¡ESTAMOS TODOS!
A miña resposta foi inmediata e, sonrindo, en parte pola boa noticia, en parte po lo inxenioso da frase, díxenlle:
-Quero unha entrada para o blog con ese título.
Naturalmente todos nos rimos un pouco, sobre todo porque da gusto volver a ser todos.
Agora estamos a celebralo cun control de fraccións de eses que non contan para nota pero sirven para detectar fallos.
Seguramente seguiremos caendo nos próximos días, de feito, estoulle vendo unha cariña a Noelia moi de "non estar moi alá" pero... en fin, espero que todo vaia mellorando.
Sáudos, A profe.
12 h. 18 min:
Caderno de Bitácora do curso de sexto... bla bla
Que pouco durou o de estar todos ...
Noelia acaba de marchar para casa, púxose mala no recreo e viñérona recoller.
Coidate moito Noelia, un bico da profe.
jueves, 12 de noviembre de 2009
!TODOS ENFERMOS!!
Ultimamente temos unha especie de epidemia na clase, na que todos sufrimos un pouco de virasis, gripe, mocos, e aínda que por agora non temos casos da famosa gripe A, xa nos faltan cinco compañeiros,chegaron a faltar seis e cada vez que se recupera un, enferma outro.
A profe di que si seguimos así, acabará habendo na clase un ou dous e engade... "deberíamos quedarnos todos na cama".
No cole tomáronse medidas, púxose xabón nos baños, espendedores de papel para seca-las mans, e nos primeiros días había máis de cincuenta metidos en cada baño, montando a festa e peleándose co papel que non rompía polos puntos nin tirando forte del.
A nosa profe comprounos a nós un desinfectante de eses que se botan na man sen auga e que cheira a alcohol. Nós chamámoslle "o fairy" e usámolo ao entrar a aula.
Aínda así estamos a caer coma moscas e algúns compañeiros non puideron aguantar e....
Agora están na camiña, ben quentiños, vendo telenovelas e roendo nun paquete de galletiñas.
Mandámosvos un bico e dende aquí decímosvos.
¡¡ QUE CHORRAAAAAAAA!!
lunes, 9 de noviembre de 2009
IR AL CINE TAMBIÉN MATA
Tal y como vieron en los anuncios les parecía entretenida, así que, dispuestos a pasar las dos horas siguientes, cogieron comida, palomitas y algo para beber.
Al terminar la pelí era ya de noche, llovía y había una fuerte tormenta. No tenían movil para llamar a sus casas así que se pusieron a andar.
Cuando iban por el camino y de repente, apareció un monstruo como el de la película y ellos al verlo corrieron con todas sus fuerzas pero fué inutil.
El monstruo los alcanzó, atrapó a Jaime y se lo comió de un bocado.
Cristian estaba aterrorizado y agotado de tanto correr y el monstruo no tardó en alcanzarlo a él también.
Lo tenía fuertemente sujeto cuando de pronto, del cielo, comenzaron a caer una especie de meteoritos blancos.
Era Jaime que le lanzaba las palomitas a la cara para que se despertara, pues se había quedado dormido a media película y era la hora de irse.
Cuando salieron a la calle, todavía riéndose del miedo que había pasado Cristian, ya era de noche, llovía y habia una fuerte tormenta...
No tenían movil.
miércoles, 4 de noviembre de 2009
LA EXTRAÑA MUÑECA VESTIDA DE AZUL
Aquella extraña muñeca seguía allí,en la mesilla de su habitación.
Era de trapo, los ojos eran botones negros, llevaba un vestidito azul y unos rizos rojos.
Le producía una extraña sensación cuando se iba a dormir.
Tenía pesadillas en las que siempre salía con sus brillantes ojos negros y de las que siempre se despertaba gritando y sobresaltada.
Un día se cansó y la encerró en el armario, pero a partir de ese momento, al acostarse, escuchaba unas malévolas risitas que provenían del interior de este.Cada vez tenía más miedo y se sentía más y más atormentada.
Una noche, mientras estaba leyendo en su cama, oyó como se abría la puerta del armario. Cuando miró, vio a su muñeca, pero percibió algo distinto en ella.
Su aura era negra y maligna y de su hermoso vestidito había sacado un pequeño puñal que llevaba en la mano mientras se dirigía hacia ella.
Cuando ya,encima suya, y sin poder defenderse, estaba a punto de cortarle el cuello, su madre entró casualmente en la habitación haciendo que de nuevo todo volviera a su lugar, ella leyendo y la muñeca en el armario.
A partir de ese día , esta escena se repetía cada noche, sumiéndola en un estado de terror que desaparecía cuando alguien, su padre o su madre, entraban en la habitación.
Un día se quedó sola en casa, todos habían salido y la muñeca no tardo en salir del armario. Cuando ya estaba sobre ella, tuvo tiempo aun de preguntarle:
-¿por qué quieres matarme?
Ella le respondió despacio y con frialdad
- Mis ojos , que son dos botones, pertenecían a la camisa de un asesino. Desde entonces mato a todo el que sea mi dueño.
Cuando su familia regresó la encontraron en su cama, estaba muerta y con la muñeca a su lado.
Nunca fueron capaces de descubrir a su asesino ni de comprender lo que había pasado.
Un mes más tarde, su hermanita pequeña, insistió en quedarse con aquella muñeca tan bonita, vestida de azul y con unos preciosos ojos negros de botones que había pertenecido a su hermana.
Tampoco nadie fue capaz de explicar lo que pasó aquella tarde de sábado,unas semanas después, en el centro comercial.
Solo recuerdan que la pequeña, con la muñeca en la mano, entró en el cuarto de baño cerrando la puerta tras de sí.
Después oyeron un grito desgarrado acompañado de una risita malévola
XA ESTAMOS DE VOLTA
Así que nos próximos días iremos poñendo por aquí os mellores relatos de terror, escritos por nós, no fin de semana do Samaín.
Esperamos que vos gusten, esperamos que vos dean moito arrepío e agardamos os vosos comentarios.
Un saúdo
Todos
viernes, 10 de julio de 2009
GRACIÑAS ROCÍO
Queridísimos alumn@s:
Un día andiven por aquí e deixeivos un "saúdo" pero algo fixen mal porque vexo que non aparece. Así que aí vai o segundo intento.
Só dicirvos que, anque a estas alturas xa saberedes que me vou para Ordes, estou encantada de ter compartido tantos anos con todos vós. Non quero despedirme porque vou seguir vindo por Ribeira e á praia de Xuño e sei que nos imos ver. Hoxe mesmo vin a Laura coa súa nai e o seu irmán.
E anque no novo cole haberá outros alumn@s, tede a seguridade de que os de Xuño sempre ocuparedes un lugar privilexiado no meu corazón.
Seguide a facer cousas tan bonitas coma estas e "aquelade" moito para chegar moi lonxe.
Moitos bicos para tod@s e tamén para os demais cursos, e en especial para os de terceiro.
Rocío
martes, 23 de junio de 2009
MENINAS E DRAGÓNS, O RESULTADO FINAL
O traballo foi absolutamente gratificante e os resultados están á vista.
O orgullo da profe ante tanto talento artístico,vai por diante.
Si é que donde hai creatividade,esforzo e ganas, non é nada dificil facer cousas bonitas.
Felicidades aos meus nenos por tan bonito traballo.
lunes, 15 de junio de 2009
SOMOS MOI ARTISTAS
No ENTROIDO decoramos as nosas roupas e complementos para ir disfrazados de Hippies.(jipis, do canal plus).
Tamén fixemos mandalas.
Andrea Romay,Andrea Martínez e Alba Montemuíño